Met de hardcore punk van de Britse band Gallows kende Frank Carter zijn eerste successen, hun debuutalbum “Orchestra Of Wolves” geldt nog steeds als één van de beste hardcore punk albums ooit gemaakt. Hun live reputatie met Carter als frontman was indrukwekkend. In 2011 verliet hij de band wegens muzikale meningsverschillen, en richtte samen met Jim Carroll (The Hope Of Conspiracy) de band Pure Love op. “Anthems” (2013) is het enige album dat de band uitbracht, het hardcore punk geluid wordt op dit album verruilt voor melodische rockmuziek. In 2015 vond Frank dat het terug tijd werd om met een nieuwe band een punkrock album op te nemen. Samen met gitarist Dean Richardson werd Frank Carter & The Rattlesnakes opgericht en bracht men in 2015 “Blossom” uit.

Muzikaal keert hij terug naar zijn roots, knallende punkrock songs waarbij Frank Carter zijn mentale problemen uitschreeuwt. Opvolger “Modern Ruin” (2017) laat dan weer een heel ander geluid horen, de onderhuidse woede die we op “Blossom” hoorden is er niet meer. Een mengeling van de melodische rock van Pure Love met de punkrock van het album “Blossom” in een veel gladdere productie laat ons een meer indie-rock geluid horen. Het bewijst dat de The Rattlesnakes meer zijn dan een hardcore punkband en Carter wel een begenadigd zanger is. Het dit jaar uitgekomen “End Of Suffering” zet de lijn van het vorige album verder, de originele hardcore punksound is niet meer. In plaats daarvan krijgen we veelal meezingbare rockmuziek dat een breder publiek aanspreekt. Voor Carter is het de plaat van de hoop, na een donkere periode van enorme twijfels over zichzelf, zelfhaat, zowaar een oorlog tegen zichzelf is hij door zijn muziek en de openheid van zijn gevoelens uit dit dal gekomen, het einde van het lijden.

Voor de fans van het eerste uur is het even slikken natuurlijk, kan Frank Carter & The Rattlesnakes dit album integreren in hun energieke liveoptredens vol met moshpits en crowdsurfen? In elk geval beschikt de band over een leger zeer toegewijde fans die hun band trouw blijven, zaal Trix is zo goed als uitverkocht, klaar voor een anderhalf uur wervelend optreden.

Al tijdens het eerste nummer “Tyrant Lizard King” zoekt de frontman het publiek op en gaat een beetje crowdsurfen, kwestie van een beetje kennis te maken blijkbaar. De fans wachten tot het eerste echte punkrock nummer “Trouble” tot ze zich overgeven aan de handen van een ander. We moeten er geen tekening bijmaken, de hardcore punk rules nog steeds onder de meeste fans en zetten natuurlijk het meeste aan tot crowdsurfen en moshpitten, time to party! De meer gevoelige nummers uit het nieuwe album laten een andere kant van de band horen, “Anxiety” over de angst voor het doorkomen van de dag of “Angel Wings”, het sleutelnummer uit “End Of Suffering”, laat niets opkroppen, probeer je te uiten, zelfmoord is nog steeds één van de hoofdoorzaken van de dood van mannen onder de 45. Deze zware thema’s op toch wel wat rustigere muziek brengen de ‘drive’ wel wat uit het optreden.

Gelukkig genoeg blijven er nog knallers genoeg over om het feestje verder te zetten. “Juggernaut” uit het eerste album natuurlijk, één brok dynamiek die Carter en wanneer een crowdsurfer wat te driftig om zich heen slaat kan Frank zich niet meer beheersen, ‘you don’t do that’, ‘you respect every single one here at this gig, you don’t hurt people’, gitarist Dean Richardson moest de frontman even behoeden om erger te voorkomen want hij had de crowdsurfer al een klap uitgedeeld. Het voorval wordt al snel vergeten. In “Lullaby”, een nummer geschreven voor zijn dochtertje Mercy, dat hij opdraagt aan de jeugd, heeft hij de zaak weer volledig onder controle. De gitarist van Kid Kapichi, die met de nodige bijval het voorprogramma verzorgden, had twee uur voor hun optreden zijn vinger verwond en moest met een gespalkte vinger spelen, dat verdient respect, “Devil Inside Me” werd dan ook opgedragen aan Ben Beetham. De moshpitten worden groter, de crowdsurfers talrijker, en met “Crowbar” en “Heartbreaker”, twee onvervalste krakers die live de zaal in vuur en vlam zetten, mogen we stellen dat de live reputatie van de band nog steeds intact is. “I Hate You” is de afsluiter, bijna integraal gezongen door het publiek, haten en toch liefhebben in één nummer.

Het is Frank Carter & The Rattlesnakes weer gelukt om van hun publiek één grote familie te maken. "It doesn't matter how you look, what you wear, what music you listen to, what your sexual preference is. Your race, your religion, your age; it doesn't fucking matter. You're here because you like our band, and we love you", aldus de Sid Vicious van deze tijd.

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers